Παιδί και μουσική: το εφέ του Μότσαρτ, πληροφορίες ή ενοχλήσεις;
Υπάρχει σύνδεση μεταξύ της παθητικής ακρόασης μουσική κλασικό και νοημοσύνη; Το θέμα αυτό αποτέλεσε αντικείμενο πολλών συζήτησης και επιστημονικής μελέτης στη δεκαετία του 1990. Το 1993, ένας καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Oshkosh, Wisconsin, ΗΠΑ, Frances Rauscher, πίστευε ότι ακούγοντας δέκα λεπτά από τον Μότσαρτ την ημέρα αύξησαν την πνευματική απόδοση. Σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature, έδειξε προσωρινή αύξηση του IQ.
Αφού άκουγαν μια σονάτα του Μότσαρτ, οι μαθητές βελτίωσαν την ικανότητά τους για περίπου δεκαπέντε λεπτά.
Αλλά το 1996, το φαινόμενο Mozart αμφισβητήθηκε σοβαρά. Η ερευνητής Susan Hallam του Πανεπιστημίου του Λονδίνου εξέτασε 8.000 παιδιά. Μερικοί άκουγαν μουσική του συνθέτη, άλλοι του μουσική ποπ και μια τρίτη ομάδα μια ιστορία.
Τα παιδιά υποβλήθηκαν σε δοκιμές IQ πριν και μετά το πείραμα. Ο επιστήμονας δεν διαπίστωσε διαφορά μεταξύ των τριών ομάδων παιδιών. Σε μια συνέντευξη με το BBC, η Susan Hallam εξήγησε ότι το μουσική το κλασικό δεν ήταν απαραίτητο για τη βελτίωση της μνήμης και της συμπεριφοράς. Εξαρτάται από το πώς μουσική γίνεται αντιληπτή από τον ακροατή.
Εάν οι ερευνητές συμφώνησαν ότι το αποτέλεσμα του Μότσαρτ είχε ευεργετική επίδραση στην ευημερία, δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι έχει επίδραση στη διάνοια. Από την άλλη πλευρά, πολλές μελέτες επιβεβαιώνουν ότι η πρακτική ενός μουσική επιτρέπει στα παιδιά να κάνουν μεγαλύτερη πρόοδο και να αναπτύξουν το IQ τους.
